FIGURKA - SPARTAŃSKI WOJOWNIK - VERONESE
WYOBRAŹ SOBIE JAK TEN atrakcyjny PRZEDMIOT UDEKORUJE TWOJE WNĘTRZE.
WYOBRAŹ SOBIE PEŁNE PODZIWU I ZAZDROŚCI MINY TWOICH ZNAJOMYCH.
WYOBRAŹ SOBIE JAKĄ RADOŚĆ MOŻESZ SPRAWIĆ TAKIM PREZENTEM OBDAROWANEJ OSOBIE.
marka: Veronese
(WU75963A1)
Materiał: mieszanka żywic pokryta brązem
artykuł posiada sygnaturę Veronese. Towar został pomalowany ręcznie poprzez artystę, dzięki czemu jest nieszablonowy i specyficzny.
Ten perfekcyjny przedmiot może stanowić wyjątkowy podarek dla twoich bliskich, lub unikatową ozdobę każdego wnętrza nadając mu prawdziwie historyczny charakter.
rozmiary: 13 cm x 12 cm x 35,5 cm
waga: 1,16 kg
„Hoplici (stgr. πλται hoplitai, l.poj. πλτης hoplites) – ciężkozbrojni piechurzy walczący w zwartym szyku, zwanym falangą.
Hoplici pojawili się na polach bitew w starożytnej Grecji w połowie VII wieku p.n.e.[potrzebne źródło] Oddziały hoplitów wytwarzali wolni, mniej zamożni obywatele miast greckich, czyli polis. Ich sukcesy w walkach z wojskami perskimi spowodowały, że po wojnach perskich władcy tego kraju z ochotą najmowali Greków do swoich armii (w wojskach perskich walczących z Aleksandrem Macedońskim było do 30000 najemnych Greków). W ten sposób rozpoczęło się przechodzenie od armii obywatelskich do najemnych, które rozpowszechniły się w świecie hellenistycznym za panowania Diadochów.
Powstanie szyku falangi było osiągalne dzięki wynalezieniu "argiwskiej" tarczy hoplon[1] z podwójnym uchwytem. Wcześniej[2] wojownicy helleńscy posługiwali się tarczami przysłaniającymi wszakże niemal całe ciało,wyekwipowanymi w jeden, centralnie położony uchwyt, co wywoływało prędkie zmęczenie nadgarstka i przedramienia. Dzisiaj uchwyt dla rąk przesunięto ku krawędzi tarczy, a centralnie umieszczono pas mocujący przedramię żołnierza tuż poniżej łokcia. Drugim ważnym nabytkiem był "koryncki" hełm pozostawiający odsłonięte jedynie oczy i usta.
Wielkość tarczy (średnica ok. 100 cm), a także fakt, że nie broniła ona już całego ciała spowodował, iż żołnierze stawali w zwartej formacji, ramię przy ramieniu tak, aby tarcza zachodziła za tarczę zasłaniającą kolegę z prawej. Powstała więc formacja zwana falangą, która - wobec tendencji do dążenia do maksymalnie pewnego schronienia za tarczą sąsiada - miała naturalną tendencję do przesuwania się w prawo.
Początkowo falanga była formacją o głębokości od czterech do ośmiu szeregów, przy czym walczyły tylko dwa pierwsze (zadając ciosy 2,3-2,5-metrowymi włóczniami skośnie w dół, znad głowy, mierząc w twarze i ramiona przeciwników). Dopełniającą bronią był niedługi miecz, a wyposażeniem ochronnym napierśnik i nagolenniki. Wraz z ubożeniem społeczeństw polis napierśnik zastąpił płócienny kaftan, a bywało, że hoplici walczyli w samych chlamidach, a nawet nago.
W okresie późniejszym do taktyki frontalnej dodano dwa uzupełniające manewry: kontrmarsz lakoński (wykorzystywany przy przechodzeniu z szyku marszowego w czołowy i odwrotnie, jak i przy zmianie frontu całości albo części falangi, gdy nieprzyjaciel uderzał z kierunku innego aniżeli czołowy) i anastrofę (polegającą na kontrmarszowym wycofaniu jednego ze skrzydeł i ustawieniu go za plecami innej części formacji dla przydania falandze ciężaru). W tych czasach też, a mowa o IV wieku p.n.e., liczba szeregów wahała się od ośmiu do - nawet (wyjątkowo) - trzydziestu sześciu.
Hoplici w bitwie
Pierwszą znaną nam bitwą hoplitów jest starcie pod Hysiaj w roku 669 p.n.e., kiedy to Argos pokonało po raz ostatni (właśnie przy zastosowaniu falangi hoplitów) Spartę. Poeta Tyrtajos zaczął opiewać falangę około roku 650 p.n.e..
Falanga ruszała do bitwy wznosząc okrzyki bojowe albo skandując powszechnie znane poematy (głównie Tyrtajosa) a czasami uderzając drzewcami włóczni o tarcze celem przerażenia przeciwnika. Hoplici atakowali biegiem (jak pod Maratonem lub Delion) też wolno, krokiem mierzonym, do wtóru piszczałek (pod Mantineją). Następnie ściany falang zderzały się tarczami i następowało spychanie (othismos) gdzie decydował ciężar prącej wszystkimi szeregami naprzód formacji. Żołnierze pierwszego szeregu szli naprzód albo cofali się, walczyli i umierali, a pomóc im mogli tylko koledzy z szeregu drugiego, bowiem tylko ich włócznie mogły dosięgnąć wroga. Zabitego zastępował natychmiast idący za nim, a na jego miejsce wchodził kolejny, z dalszego szeregu.
Falandze, formacji ciężkiej i w starciu rozstrzygającej, towarzyszyła lekka piechota peltastów oraz pododdziały strzeleckie - procarzy, rzadziej łuczników. Sporadycznie również pojawiała się na polach bitew konnica - hippeis - wykonująca zwykle (z braku siodła i strzemion) zadania zwiadowcze, względnie pościgowe. Właściwie dopiero za czasów Aleksandra Macedońskiego konnica zaczęła odgrywać rolę formacji przełamującej.
Wyszkolenie
Hoplita
Do IV wieku p.n.e. Szkolenia żołnierzy toczyło się od dziecka od ukończenia 7 lat. Hoplita umiał wyśmienite władać bronią, znał swoje miejsce w szeregu i musztrę pododdziału, niemało na dodatek wiedział o taktyce. Cywilizacja oparta na militaryzmie jako swój komponent wprowadzała taktykę jako składnik kultury i wiedzy. Podobnie w dziedzinie dowodzenia - strategami zostawali ludzie o odpowiednim doświadczeniu zdobytym w walce i popartym sukcesami lub o odpowiednim statusie społecznym, co wiązało się ze szczególnym dostępem do wiedzy o taktyce z racji elitarnej pozycji. W Sparcie naczelne dowództwo przypadało - z racji urodzenia - jednemu z dwóch królów, którzy podlegali nawet zwykłemu wyszkoleniu żołnierskiemu, jakiemu poddawani byli wszyscy Spartiaci od 7 roku życia.
Podobnie było z posługiwaniem się bronią. Hoplita umiał jako ekspert operować tarczą i włócznią, mieczem, i - w ograniczonym zakresie - procą albo łukiem; przewaga formacji hoplitów nad innymi rodzajami wojsk w tamtym okresie leżała przeważnie właśnie w świetnym wyszkoleniu i w unikalności tej formacji.
Uzbrojenie hoplity:
włócznia (ok. 2.5 metra długości)
niedługi miecz
tarcza
hełm
pancerz
nagolenice
Pełen rynsztunek hoplity ważył ok. 30-35 kg.[3].
Kres formacji
Początek końca hoplitów nastąpił w roku 338 p.n.e. Pod Cheroneją gdzie sprzymierzone armie greckie sromotnie przegrały z uzbrojonymi w długie sarissy Macedończykami Filipa II i jego syna Aleksandra. W tej bitwie hoplici odsłonili swe prawe (a więc nie osłonięte) skrzydło w wyniku skośnego manewru Macedończyków, a w powstałą lukę wpadła konnica Aleksandra, dokonując pogromu.
Ostateczny kres falangi[4] jako szyku bojowego nastąpił natomiast w początkach II wiek p.n.e., gdy zniknęły ostatnie państwa helleńskie i świat grecki znalazł się w rękach Republiki Rzymskiej. Pierwszą pokaźniejszą klęskę w starciu z rzymskimi legionami macedońscy falangiści ponieśli w bitwie pod Kynoskefaleją w 197 p.n.e. Roku"1.
1-Hoplici [online]. Wikipedia: wolna encyklopedia, 2011-08-25 07:51Z [dostęp: 2011-08-27 10:04Z]. Dostępny w Internecie: http://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Hoplici&oldid=27768926
